Dinsdag 23 mei werd de AvA van Shell ruw verstoord door activistische aso’s. Maar die activisten zijn niet minder asociaal dan de CEO van Shell. In deze column het ABC van deze bizarre AvA.

Nog voordat de AGM begon, stond de eerste activist plots op en schreeuwde uit volle borst “go to hell shell”. En nadat deze eerste luidruchtige protestant het stilzwijgen was opgelegd, stond de volgende op en deed hetzelfde. Dat goed georganiseerde geschreeuw ging ruim een uur door. De motivatie van de activisten is uiteraard hun zorg over ons milieu en onze toekomst. Die zorg steun ik zeker wel. Maar de manier waarop steun ik absoluut niet. Er zat geen structuur, geen inhoud, geen ruimte voor discussie in hun kritiek. Het werd zelfs even dreigend. Asociaal! Schreeuwen uit onmacht om aandacht. Zijn activisten onmachtig? Nee. Luister naar de slimme en constructieve kritiek van Follow This en Mark van Baal op Shell. Hij wordt gehoord door het bestuur van Shell en geniet de formele steun van grote beleggers en voorname pensioenfondsen. Applaus, de aanpak van Mark van Baal creëert aandacht en draagkracht.

Toen de rust was teruggekeerd, begon de CEO aan zijn indrukwekkende preek. Minutenlang, zonder te knipperen of stotteren. Zijn betoog ging over niets anders dan alles wat Shell goed doet voor milieu, mens en maatschappij. Ook asociaal! Waarom? Als hij predikt dat de toekomst van het milieu zijn belangrijkste motivatie is, waarom is het dan niet de zwaarste wegende KPI van zijn remuneratie? Het tegendeel is namelijk waar. Zijn KPI’s zijn voor 70% afhankelijk van financiële targets en share(holder) appreciation en voor 15% van veiligheid. Dus slechts 15% van zijn remuneratie is afhankelijk van de energietransitie. En van deze magere 15% energietransitie is slechts 5% gekoppeld aan “selling lower carbon products”…..Slechts 5%! Dan kan mijn conclusie niet anders zijn dan dat de CEO, het bestuur, de RvC en de REMCO van Shell op een andere manier net zo asociaal zijn als de activisten.

Shell is geen brandschoon innoverend energiebedrijf. Shell is een ouderwetse geldfabriek, gerund door een stelletje smeer(olie)pijpen. Het is echter wel belangrijk om je te realiseren dat olie (hoe vies het ook is) voorlopig nog onmisbaar is. Om die reden heb ik niets tegen olie, niets tegen mensen die geld verdienen aan olie en ook niets tegen bestuurders die veel geld verdienen. Sterker nog, als ze daar eerlijk voor uitkomen, kan er wel iets van vinden, maar heb ik er niets op tegen. Waar ik wel iets tegen heb, is liegen door links te lullen en te rechts vullen. Mijn boodschap aan de CEO is om die reden: het verschil tussen laf en lef is maar 1 letter 180 graden omdraaien. De waarheid zit niet in je act van gister maar in je acties vandaag en morgen. Dus als je echt lef hebt, dan durf je dus ook je KPI’s 180 graden om te draaien. Op die manier koppel je je remuneratie aan de schoonheid van innovatie. Pas als je dat doet, durf ik je misschien te geloven.

Door al dat rumour heen zou je ze bijna vergeten: de beleggers. Vorig jaar maakte Shell 40mld winst en ging het aandeel 37% omhoog. Daarvan 25mld werd uitgekeerd aan aandeelhouders (8mld dividend + buybacks). Maar de aandelen van US oil majors deden het nog beter, zowel in koerswinst als dividendrendement. Shell heeft net BP en Total beloftes gedaan over CO2 reductie. De US peers hebben daarentegen besloten om dichter bij hun “roots” te blijven. Daarvoor hebben zij een nog hogere beloning van aandeelhouders gekregen en is de waardering van de US peers op CF basis 2x hoger dan die van Shell. Waarom? Aan de diep grijze kant van het spectrum staan die Amerikanen die niet lullen maar doorpompen. Aan de gifgroene kant staat bijvoorbeeld het Deense Orsted dat besloten heeft om alle olie assets af te stoten en volledig te focussen op duurzame energie. Beleggers wil kleur zien: hoge returns of innovatief risico zien. Dus wat wordt het Shell? Groene groei of grijze dividenden? Kies!